ΔΡΑΣΗ 1η Ενότητα: Μελωδικές Ασκήσεις 1-3

Μαθαίνοντας να ψάλλουμε ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας την κλίμακα 

Την άσκηση αυτή στην αρχή τη διαβάζουμε, μετά την ψάλλουμε και τη μαθαίνουμε απέξω. Την επαναλαμβάνουμε κάθε φορά πριν από κάθε ψαλμωδία:

 

               ΝΗ     ΠΑ        ΒΟΥ      ΓΑ          ΔΙ        ΚΕ        ΖΩ        ΝΗ             ΝΗ    ΖΩ    ΚΕ    ΔΙ

     ΓΑ    ΒΟΥ  ΠΑ   ΝΗ

Υπενθύμιση:

Ανεβαίνοντας μετά τον ΒΟΥ ακολουθεί ο ΓΑ μετά τον ΓΑ ακολουθεί ο ΔΙ, μετά ο ΚΕ, μετά ο ΖΩ και μετά πάλι ο ΝΗ.

Κατεβαίνοντας μετά τον ΝΗ πρώτος φθόγγος είναι ο ΖΩ, μετά τον ΖΩ ακολουθεί ο ΚΕ, μετά ο ΔΙ, μετά ο ΓΑ, μετά ο ΒΟΥ, ο ΠΑ, ο ΝΗ.

Αν κατανοήσουμε τα παραπάνω και τα αποστηθίσουμε, έχουμε στήσει το πρώτο γερό θεμέλιο της Θεωρίας, τα υπόλοιπα θα είναι η συνέχειά τους.

Στη διδακτική ενότητα Δράση θα γίνεται εφαρμογή, ό,τι έχει διδαχθεί στην ενότητα της Θεωρίας που προηγείται.
Είναι σαν να ανεβαίνουμε στο Αναλόγιο (Καλανάρχο *), εφραμόζουμε στην πράξη ό,τι διδάχθεικε και αρχίζουμε να ψάλλουμε! 

Ασκήσεις Ανάβασης και Κατάβασης της Κλίμακας

Ξεκινάμε από τον Φθόγγο ΝΗ και διαβάζουμε (δεν ψάλλουμε) τις ασκήσεις.
Κάθε φθόγγος μετριέται ως ένας χρόνος, χτυπώντας ισόχρονα και σταθερά το χέρι μας σε μια σκληρή επιφάνεια π.χ. τραπέζι.
Ο αρχικός ρυθμός να είναι πολύ αργός και μετά από αρκετές επαναλήψεις, όταν έχουμε εμπεδώσει την άσκηση, αυξάνουμε σταδιακά τον ρυθμό. Όταν πλέον την διαβάζουμε με άνεση, προχωρούμε στην ψαλμωδία.

  

Άσκηση 1η

Άσκηση 2η

Στην παρακάτω άσκηση το σύμβολο + (σταυρός) δηλώνει σημείο αναπνοής.

Άσκηση 3η

* "Καλανάρχος"

Στην Κεφαλονιά, οι παλαιοί αποκαλούσαν το Αναλόγιο με το ιδιωματικό όνομα «Καλανάρχος».
Έλεγαν χαρακτηριστικά: «Ανέβα στον καλανάρχο να ψάλλεις».

Ο όρος πιθανόν, προέρχεται από τη λέξη «Καλανάρχης», και φαίνεται να αναφέρεται σε εκείνον που «ηγείται των καλάνων» – δηλαδή των ήχων ή των μελωδιών.
Ίσως επίσης σχετίζεται, κατά παραφθορά, με τον επικεφαλής στο καλάντισμα· τον πρώτο που ξεκινά και συντονίζει το τραγούδι ή την ψαλμωδία.

Ο όρος απαντάται κυρίως σε νησιωτικές περιοχές και φέρει τη σημασία του αρχηγού του χορού – εκείνου που δίνει το ύφος, τον ρυθμό και ξεκινά το μέλος.

Στο τοπικό ιδίωμα, όμως, «καλανάρχος» δεν είναι το πρόσωπο, αλλά το βάθρο, το έπιπλο, η θέση όπου στέκεται ο ψάλτης ή ο χορός για να ψάλλει – δηλαδή, το Αναλόγιο.

Ένα σημείο, όπου η θεωρία συναντά την πράξη – ή μήπως το αντίστροφο;